Een repetitieweekend met Lux is als een schoolkamp. Of dat komt door onze dirigent Raoul die zojuist een week kamp met school achter de rug heeft, weet ik niet. Wij krijgen in ieder geval bij aankomst in abdij Mariënkroon (Nieuwkuijk) direct het spel ‘moordenaartje’ in onze maag gesplitst. Nog geen noot gezongen maar wel een briefje met een naam van een koorlid en een woord dat we die persoon komende dagen op slinkse wijze moeten ontfutselen.

Nog wat onwennig staan we in de ochtend in het zaaltje van de abdij en warmen onze stemmen op. In de kapel doen we ritmeoefeningen, wat leuk is. We zingen, zingen en zingen. De hele dag. Geconcentreerd en vol overgave. “Raoul mag ik je er even op wijzen dat het al kwart voor zes is geweest. Ik meende dat je om half zes wilde stoppen. Is dat een bewuste keuze?” Mooi hoe je een hint (“we zijn klaar en willen eten.”) in een vraag kunt verpakken. Dat moet ik onthouden, denk ik.

Ook al is het laat en is iedereen moe na zes uur zingen, doorgaan kan net zo goed een optie zijn. Maar we hebben nog een avondvullend programma te gaan (waaronder nog een uur zingen). En buiten staat een erg goede pingpongtafel waaraan je met tien man tegelijk kunt spelen, rennend en om de beurt een balletje slaand. We leren direct de fanatici onder ons kennen (Andreas en Hanne). Op de achtergrond tokkelen Dries en Mathieu op hun gitaar. Wie zingt daar nou zo luid en vol bravoure Bandoleo mee? Ach natuurlijk, dat is de Spaanse furie die af en toe ontsnapt uit onze ogenschijnlijk zo rustige Sofia.

De roze quizmasters Lisa en Sander willen met hun show beginnen. De sopranen en tenoren tegen de alten en de bassen. Vragen over muziek: Hoe beeld ik het spreekwoord ‘daar zit muziek in’ uit in een tekening? Raad het liedje dat een koorlid neuriet met een koptelefoon op. Sunday Bloody Sunday was te moeilijk, maar zeer komisch. ‘Ken die Luxinees’… wordt gewonnen door Jeannette die de meeste beroepen van koorleden weet te noemen.

De volgende morgen om 7.00 geeft Jan-Willem yoga voor wie wil. Ik dacht ‘ja’, maar de wekker gaat en ik denk ‘nee’. Toch staan we op. En het is fijn! Met duffe koppen en schorre stemmen inzingen en snel op weg naar de kerk in Elshout. We zingen liederen van ons nieuwe programma en het Kyrie en Agnus Dei uit het vorige. De toegift Ave Maris Stella (MacMillan) ging gisteren pas goed toen alle stemsoorten door elkaar stonden. Dat gaat nu niet. Toch gaan we ervoor. De mensen klappen en de pastoor zegt dat we altijd welkom zijn.

We wandelen nog wat door de regen en her en der vallen enkele doden; de moordenaars tellen grijnzend hun briefjes. Judith blijkt de meeste te hebben. Dat had niemand achter haar gezocht. We zingen nog twee uur en na het laatste potje pingpongen gaan we naar huis. Ik hou van dit koor. Wat heerlijk dat we elkaar woensdag gewoon weer zien.

 

(Door Mayke Calis)