Hoe doe je dat, afscheid nemen van je dirigent? Afscheid nemen van Raoul?! Na de eerste ontzetting (en tranen) besluiten we door te gaan met ons koor. Opluchting, al nemen ook wat geliefde koorleden afscheid. Voor we goed en wel zijn bekomen, hebben we al verschillende enquêtes ingevuld over wat we willen en is de vacature al de deur uit. Aan belangstelling van dirigenten geen gebrek. Dat voelt goed.

Bloemen en tranen

Intussen repeteren we door voor onze concerten. Dan komt de laatste repetitie en het besef dat het afscheid nabij is.

Lees verder

Ons koor voelt als familie. Het is er vertrouwd, we steunen elkaar en gunnen elkaar succes. Behalve natuurlijk als we ’s avonds in twee teams in een competitie verwikkeld zijn om wie de meeste nummers van ons oude repertoire nog kan zingen. Dan worden we bloedfanatiek met een polonaise tot gevolg. Team- Hanne wint glansrijk, mede dankzij de toegift van Andreas, die de tongbreker Fionnghualla nog steeds uit zijn hoofd kent. Dank nog, juryvoorzitter Jan Harmen!

Tijdens een repetitieweekend werken we aan ons repertoire voor komende concerten. In ons geval het kerstconcert én ons voorjaarsconcert (7 en 8 april) met onder andere het Requiem van Fauré op het programma. Deze keer zijn er ook nog wat kleine kerstconcertjes tussendoor, onder andere op 7 december bij de Zweedse kerstboom op de trappen van het Paleis aan het Lange Voorhout, waarvoor wij witte traditionele gewaden (lees: lakens met een boord) dragen. Maartje heeft een kaarsenkroon en Kim draagt de grote kaars. Hoe dat straks moet op de trappen in de regen is nog niet duidelijk.

We zijn voor dit weekend neergestreken in de volksabdij van Ossendrecht. Voor het nieuwe prachtige stuk van Ola Gjeilo’s Dark night of the soul, moeten we het ritme nog in ons lijf krijgen. Verwoed klappen we ritmische op onze knieën en dansen we met tussenstapjes van ons linkerbeen op ons rechterbeen (of was het andersom?). Sofia voelt een Spaanse dans, knipt met haar vingers en beweegt sierlijk mee met haar armen. Ola Olé.

Het heerlijke van een weekend weg met muzikale en leuke mensen is dat iedereen wel iets extra’s kan zingen of spelen. Of juist iets voor anderen doet op het gebied van yoga, mediteren, hardlopen, een advent-ceremonie (Judith!) of gewoon lekkere dingetjes maakt om van te snoepen. Dick speelt in de avond op zijn zelfgemaakte dulcimer, Judith op haar altfluit en Maartje zingt een schitterend Keltisch lied. Maar ook onze traditie in de pauzes ontbreekt niet: de tafeltennisrace, drie tafels tegen elkaar, een netje ertussen en hollen maar met die badjes.

Kerstliedjes zijn niet al te moeilijk, maar toch moeten we minder losse noten en meer legato zingen, vindt Raoul. Het volgende programma gaat hij beslist Molto Legato noemen. Bij Bereden väg för Herran kunnen de bassen veel breder zingen: Heherran, zingt Raoul voor. Dat is dus geen legato, merkt Mathieu op. Oké, dáár dan dus even niet.

Het weekend vliegt voorbij. Jammer! Maar we zien elkaar woensdagavond weer en dan gaan we door met wat we allemaal zo graag samen doen. Lekker zingen!

Door Mayke Calis

Fit, uitgeslapen, vol energie of lichtelijk duf na een gezellige avond; (bijna) allemaal zijn we paraat om 10:00 uur zaterdagochtend voor de repetitiedag met Kamerkoor Lux in het gebouw van de Vrije School. En zelfs de twee herstellenden onder ons, Jeannette en Kim, kunnen het niet laten om toch even te komen luisteren en meezingen.

Om meteen in Scandinavische sferen te komen staan we al direct ritmisch mee te bewegen op een vrolijk Sami-volksliedje. Over twee en drie weken zijn onze concerten al. Dirigent Raoul wil wat minder vaak zeggen dat wij iets ‘moeten’, of we hem daarop kunnen wijzen, vraagt hij aan het begin van de repetitie. We moeten niks doen, maar we gáán iets doen.

Sommerpsalm zingen we door elkaar staand. Jeannette merkt op dat we leuker zijn als we niet met onze neus in de partituur zitten, maar opkijken, naar het publiek, naar Raoul, naar elkaar. Dat is waar. Gaan we op letten. Bij Unicornis Captivatur, het klapstuk van het programma, moeten de bassen niet zo vertragen, zegt Raoul. “Moeten!”, roept Noortje.  Hanne loopt naar voren en zet een kruisje op het bord: ‘Raoul moet niet’. “Het is dialect”, weet Hanneke, lerares Nederlands: “Buiten de Randstad zeggen mensen vaker ‘moeten’.” Oh gelukkig, het is aangeboren. Raoul kan er als geboren Limburger gewoon niets aan doen.

Het ritme bij het stukje basileus rugiens gaat eindelijk goed. Het stuk eindigt als een kanonschot. Zingen is zo fijn!

De lunch is weer heerlijk: zelfgemaakte hartige en zoete taarten, pizza’s en salades. De pakken sap kunnen op een rijtje mooi dienen als ontbrekend net bij de tafeltennistafel. Ons koor kan nu eenmaal niet bij(een)komen zonder dat er met batjes om een tafeltennistafel wordt gerend. In de aula voetballen er een paar met een leeg blikje.

Na de pauze oppert Dick dat het misschien mooi is als we bij Min Jesus een van de coupletten zacht zingen. Vindt Raoul een goed idee, maar wat precies bedenkt hij wel tijdens of vlak voor het concert. Anders is het ook zo saai. Oké. We zijn wat gewend inmiddels. “Bij Ubi Caritas moeten jullie echt kijken”, zegt Raoul. Weer een kruisje. “Maar nu moet het ook echt”, vindt Arine. “Hoe moet hij het anders zeggen?”, vraagt Daan. Bij vijftien kruisjes vindt Raoul het wel weer genoeg, had ie nou maar niks gezegd.

We zingen lopend door de school, vanaf een balustrade en in een kring. Bij Visa i vinden vergeten de tenoren in te zetten, zo mooi zingt Maartje haar solo. Tenslotte zingen we de helft van het concert nog een keer door. Iedereen heeft weer even gehoord waar hij nog op ‘moet’ letten. Het is 16:00 uur. De dag is omgevlogen. Lekker de nazomerzon in met Ned i vester in ons hoofd.

(Door Mayke Calis) 

Repetitiedag 4 februari 2017

Haal de indiaan in je naar boven! Met die boodschap beginnen we onze repetitiedag Zuid-Amerikaanse muziek met Kamerkoor Lux. Even daarvoor hebben we al indiaanstampend Hanacpachap gezongen. Dirigent Raoul was in een vorig leven indiaan, daarom zingen wij nu dit repertoire.

Het is superswingend, maar her en der wordt soms gemopperd dat het zo ánders is dan onze vorige programma’s. Veel lastige ritmes, dus de repetities verliepen de laatste twee keer wat stroef. Maar zonder dip geen glorie. Vol overgave laten we de indiaan in onszelf los: tay-ta, tu-cuy (toekoei) pag (vader van ons allemaal).

Bij En los surcos del amor krijgt Raoul zowaar kippenvel, maarrrr… zou hij Raoul niet zijn als hij niet een kleíne aanwijzing had. Zingen met elkaar op zaterdag is heel bijzonder. Het is weekend, andere bezigheden en verplichtingen zetten we opzij. We fietsen, rijden of treinen naar Den Haag, bakken of kopen van te voren iets lekkers en geven ons tijdens het zingen helemaal. Hoewel we niet praten, communiceren we toch. Er ontstaat dan zoiets moois. Daar zijn dus geen woorden voor.  

De tijd vliegt voorbij en ineens is het pauze. We vallen aan op de heerlijke zelfgemaakte salades, sateetjes, Bach-koeken, cakes, kaasjes en andere lekkere dingen.

Een deel van de dag oefenen we apart met de mannen en de vrouwen en met de verschillende stemsoorten. De sopranen worstelen met de hoeveelheid hoge noten uit Ave Maria Guarani (de stam van de verre voorouders van Raoul). “Eigenlijk zijn die niet zingbaar,” zegt hij. “Dus succes!” Onze eerste sopranen slaan zich er dapper doorheen.

Harald trakteert ons na de pauze op een klarinetsolo bij To the mothers of Brazil. Ook dat is zo leuk van ons koor. Het blijft verrassend wat mensen allemaal nog meer blijken te kunnen. Nog maar zes repetities plus twee generales om te werken aan de samenklank. En om de helft uit het hoofd te leren.

Op 1 en 8 april is ons optreden. Zet het in je agenda! Het wordt mooi!

Mayke Calis (tekst)
Jeannette van Uffelen (foto’s, video & bewerking)

Vooruit dan, een piepklein voorproefje van een stuk van Carlos Guastavino.

Een repetitieweekend met Lux is als een schoolkamp. Of dat komt door onze dirigent Raoul die zojuist een week kamp met school achter de rug heeft, weet ik niet. Wij krijgen in ieder geval bij aankomst in abdij Mariënkroon (Nieuwkuijk) direct het spel ‘moordenaartje’ in onze maag gesplitst. Nog geen noot gezongen maar wel een briefje met een naam van een koorlid en een woord dat we die persoon komende dagen op slinkse wijze moeten ontfutselen.

Nog wat onwennig staan we in de ochtend in het zaaltje van de abdij en warmen onze stemmen op. In de kapel doen we ritmeoefeningen, wat leuk is. We zingen, zingen en zingen. De hele dag. Geconcentreerd en vol overgave. “Raoul mag ik je er even op wijzen dat het al kwart voor zes is geweest. Ik meende dat je om half zes wilde stoppen. Is dat een bewuste keuze?” Mooi hoe je een hint (“we zijn klaar en willen eten.”) in een vraag kunt verpakken. Dat moet ik onthouden, denk ik.

Ook al is het laat en is iedereen moe na zes uur zingen, doorgaan kan net zo goed een optie zijn. Maar we hebben nog een avondvullend programma te gaan (waaronder nog een uur zingen). En buiten staat een erg goede pingpongtafel waaraan je met tien man tegelijk kunt spelen, rennend en om de beurt een balletje slaand. We leren direct de fanatici onder ons kennen (Andreas en Hanne). Op de achtergrond tokkelen Dries en Mathieu op hun gitaar. Wie zingt daar nou zo luid en vol bravoure Bandoleo mee? Ach natuurlijk, dat is de Spaanse furie die af en toe ontsnapt uit onze ogenschijnlijk zo rustige Sofia.

De roze quizmasters Lisa en Sander willen met hun show beginnen. De sopranen en tenoren tegen de alten en de bassen. Vragen over muziek: Hoe beeld ik het spreekwoord ‘daar zit muziek in’ uit in een tekening? Raad het liedje dat een koorlid neuriet met een koptelefoon op. Sunday Bloody Sunday was te moeilijk, maar zeer komisch. ‘Ken die Luxinees’… wordt gewonnen door Jeannette die de meeste beroepen van koorleden weet te noemen.

De volgende morgen om 7.00 geeft Jan-Willem yoga voor wie wil. Ik dacht ‘ja’, maar de wekker gaat en ik denk ‘nee’. Toch staan we op. En het is fijn! Met duffe koppen en schorre stemmen inzingen en snel op weg naar de kerk in Elshout. We zingen liederen van ons nieuwe programma en het Kyrie en Agnus Dei uit het vorige. De toegift Ave Maris Stella (MacMillan) ging gisteren pas goed toen alle stemsoorten door elkaar stonden. Dat gaat nu niet. Toch gaan we ervoor. De mensen klappen en de pastoor zegt dat we altijd welkom zijn.

We wandelen nog wat door de regen en her en der vallen enkele doden; de moordenaars tellen grijnzend hun briefjes. Judith blijkt de meeste te hebben. Dat had niemand achter haar gezocht. We zingen nog twee uur en na het laatste potje pingpongen gaan we naar huis. Ik hou van dit koor. Wat heerlijk dat we elkaar woensdag gewoon weer zien.

(Door Mayke Calis)