Ons koor voelt als familie. Het is er vertrouwd, we steunen elkaar en gunnen elkaar succes. Behalve natuurlijk als we ’s avonds in twee teams in een competitie verwikkeld zijn om wie de meeste nummers van ons oude repertoire nog kan zingen. Dan worden we bloedfanatiek met een polonaise tot gevolg. Team- Hanne wint glansrijk, mede dankzij de toegift van Andreas, die de tongbreker Fionnghualla nog steeds uit zijn hoofd kent. Dank nog, juryvoorzitter Jan Harmen!

Tijdens een repetitieweekend werken we aan ons repertoire voor komende concerten. In ons geval het kerstconcert én ons voorjaarsconcert (7 en 8 april) met onder andere het Requiem van Fauré op het programma. Deze keer zijn er ook nog wat kleine kerstconcertjes tussendoor, onder andere op 7 december bij de Zweedse kerstboom op de trappen van het Paleis aan het Lange Voorhout, waarvoor wij witte traditionele gewaden (lees: lakens met een boord) dragen. Maartje heeft een kaarsenkroon en Kim draagt de grote kaars. Hoe dat straks moet op de trappen in de regen is nog niet duidelijk.

We zijn voor dit weekend neergestreken in de volksabdij van Ossendrecht. Voor het nieuwe prachtige stuk van Ola Gjeilo’s Dark night of the soul, moeten we het ritme nog in ons lijf krijgen. Verwoed klappen we ritmische op onze knieën en dansen we met tussenstapjes van ons linkerbeen op ons rechterbeen (of was het andersom?). Sofia voelt een Spaanse dans, knipt met haar vingers en beweegt sierlijk mee met haar armen. Ola Olé.

Het heerlijke van een weekend weg met muzikale en leuke mensen is dat iedereen wel iets extra’s kan zingen of spelen. Of juist iets voor anderen doet op het gebied van yoga, mediteren, hardlopen, een advent-ceremonie (Judith!) of gewoon lekkere dingetjes maakt om van te snoepen. Dick speelt in de avond op zijn zelfgemaakte dulcimer, Judith op haar altfluit en Maartje zingt een schitterend Keltisch lied. Maar ook onze traditie in de pauzes ontbreekt niet: de tafeltennisrace, drie tafels tegen elkaar, een netje ertussen en hollen maar met die badjes.

Kerstliedjes zijn niet al te moeilijk, maar toch moeten we minder losse noten en meer legato zingen, vindt Raoul. Het volgende programma gaat hij beslist Molto Legato noemen. Bij Bereden väg för Herran kunnen de bassen veel breder zingen: Heherran, zingt Raoul voor. Dat is dus geen legato, merkt Mathieu op. Oké, dáár dan dus even niet.

Het weekend vliegt voorbij. Jammer! Maar we zien elkaar woensdagavond weer en dan gaan we door met wat we allemaal zo graag samen doen. Lekker zingen!

Door Mayke Calis